അവധി

ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള ആദ്യത്തെ അവധി യാത്രയായിരുന്നു അത് . വേഗതയിലോടുന്ന തീവണ്ടി ചക്രങ്ങള്‍ പാളത്തില്‍ തെന്നി അലസോരപെടുത്തുന്ന ഒരു തരം അലര്‍ച്ച പുറപെടുവിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അഞ്ചു കൊല്ലത്തിനു അഞ്ചു യുഗങ്ങളുടെ ദൈര്‍ഗ്യമായിരുന്നു. അവധി കിട്ടി നാട്ടിലേക്കു തിരിക്കുമ്പോള്‍ മാനേജര്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി ഓര്‍മിച്പിച്ചു.... ടൈം പര്‍ വാപസ് ആനെ ക ..... ഒരു കൈകൊണ്ടു കഴുത്തില്‍  തൂക്കിയ ടൈ തലോടി മറു കൈകൊണ്ടു കണ്ണട അല്പം ഉയര്‍ത്തി അയാള്‍ മൊഴിഞ്ഞത് അവിടെ തന്നെ മറന്നു.  ഓടി തളര്‍ന്ന വണ്ടി ചക്രങ്ങള്‍ പാളത്തില്‍ ഉരഞ്ഞു നിന്നു.... ഇറങ്ങാനുള്ള സ്റ്റേഷന്‍ ....സഹോദരികളുടെ മക്കള്‍ക് വാങ്ങിച്ച തുണികളും കളിപാട്ടങ്ങളും മിട്ടായികളും നിറച്ച ബാഗുമെടുത്ത്‌  പുറത്തു കടന്നു. ആള്‍കൂട്ടത്തില്‍ എവിടെയെങ്കിലും.....തിരിച്ചറിയുന്ന ആരെങ്കിലും ...ഇല്ല ...ആരുമില്ല... അരികില്‍ കണ്ട റിക്ഷ വിളിച്ചു യാത്രയായി . 

ഒരു പാട് മാറ്റങ്ങള്‍ ...ഇടവഴികള്‍ നിരത്തുകളായി. ഓലകുടിലുകള്‍ ഓടു മേഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ചിലതെല്ലാം സവിധങ്ങളായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഗ്രാമത്തിന്റെ പച്ചപ്പിനു മാത്രം മാറ്റമൊന്നുമില്ല. ഇടയ്കിടെ മൌനം വെടിഞ്ഞു റിക്ഷ ഡ്രൈവര്‍ നാടിനെ കുറിച്ചും നാട്ടാരെ കുറിച്ചും പലതും പറഞ്ഞു. പായുന്ന റിക്ഷയുടെ  ഇരമ്പലില്‍ പലതും അവ്യക്തമായിരുന്നു. എങ്കിലും എല്ലാത്തിനും തലയാട്ടി അയാളുടെ നല്ല ശ്രോതാവായി ഞാനിരുന്നു .  നിറം മങ്ങി പാതി ദ്രവിച്ച ഇരുമ്പ് ഗേറ്റിനു മുന്നില്‍ വണ്ടി നിന്നു.  വരവ് പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അല്പം ആശ്ചര്യത്തോടെ ഉമ്മറത്തിണ്ണയില്‍ മൂത്ത സഹോദരി. നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി വീട്ടു പടികള്‍ കയറുമ്പോള്‍ ഏതോ അനാഥത്വത്തില്‍ നിന്നും മുക്തി ലഭിച്ച പ്രതീതി.  തലയില്‍ തോര്‍ത്ത്‌ കെട്ടി പാടവരമ്പിലൂടെ അമ്പലകുളം ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സ് അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി ... ജന്മനാടെ നിനക്കെന്റെ നമോവാകം